Την τρίτη ημέρα που έτρεχε διαδοχικούς υπερμαραθώνιους στην Ανταρκτική, η Donna Urquhart ένιωσε την πλήρη ισχύ των σκληρών συνθηκών της παγωμένης ηπείρου: βίαιοι άνεμοι, τσουχτερό κρύο και τόσο κακή ορατότητα που δεν μπορούσε να δει ούτε τα πόδια της.
Παραπατώντας συχνά καθώς πάλευε να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, η Urquhart άρχισε να ανησυχεί, ειδικά όταν παρατήρησε ότι είχε απομακρυνθεί από τις σημαίες που σηματοδοτούσαν τη διαδρομή της.
“Ήταν σαν να έτρεχα μέσα σε ένα σύννεφο”, λέει στο CNN Sport. “Αυτό ήταν πραγματικά δύσκολο. Μερικές φορές χιόνιζε και πραγματικά εξεπλάγην από το πόσο αποπροσανατολισμένοι γινόμασταν.
“Δεν είχα πάει ποτέ πριν σε πολική περιοχή. Δεν είχα πάει στην Ανταρκτική, δεν είχα βιώσει αυτές τις συνθήκες. Φοβόμουν αρκετά να βγω έξω και ανησυχούσα για την ασφάλειά μου όσον αφορά την υποθερμία και τα κρυοπαγήματα”.
Αυτή ήταν η πρώτη εβδομάδα που ο Urquhart έτρεξε 871 μίλια (1.402 χιλιόμετρα) σε διάστημα 28 ημερών στην Ανταρκτική, θέτοντας το ρεκόρ για το μεγαλύτερο σε διάρκεια τρέξιμο σε πολική περιοχή.
Ο Πατ Φάρμερ, πρώην πολιτικός της Αυστραλίας που έγινε υπερ-δρομέας, είχε στην κατοχή του το προηγούμενο ρεκόρ το 2012, αν και η προσπάθεια της 49χρονης Urquhart εκκρεμεί ακόμη προς επικύρωση.
Ξεκινώντας από τις 15 Δεκεμβρίου, αγωνίστηκε με θερμοκρασίες που έφτασαν τους -4 βαθμούς Φαρενάιτ (-20 βαθμούς Κελσίου) και ανέμους που έπνεαν με ταχύτητα 50 μιλίων την ώρα (περίπου 80,5 χλμ/ώρα) – στιγμές κατά τις οποίες η Ανταρκτική ανταποκρίθηκε στη φήμη της ως το πιο κρύο, ανεμοδαρμένο και απόκοσμο μέρος της γης.
“Ήταν ένα ολόκληρο μείγμα συναισθημάτων”, λέει η Urquhart για την κατάρριψη του ρεκόρ, μια πρόκληση που ονόμασε «Run Antarctica».
“Προφανώς ήμουν πολύ χαρούμενη και ανακουφισμένη, ήμουν λίγο συναισθηματική και δακρυσμένη, αλλά νομίζω ότι το κύριο συναίσθημα που είχα ήταν ότι ένιωθα πραγματικά περήφανη για αυτό που είχαμε πετύχει εγώ και η ομάδα μας.
“Ήταν ένα μακρύ ταξίδι. Δεν ξέραμε καν αν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στην Ανταρκτική. Η χρηματοδότηση και η υλικοτεχνική υποδομή είναι τεράστιες”.
Η Αυστραλέζα Urquhart, η οποία ζει στη Μελβούρνη, είναι έμπειρη υπερμαραθωνοδρόμος -ένας ευρύς όρος που περιγράφει κάθε αθλητή που τρέχει μακρύτερα από τα 26,2 μίλια ενός κανονικού μαραθωνίου- και εργάζεται επίσης ως ερευνητής και επιστήμονας.
Έχει ερευνήσει τη σχέση μεταξύ πόνου και αθλημάτων αντοχής -κάποιοι μάλιστα την περιγράφουν ως “επιστήμονα του πόνου”- και έχει από πρώτο χέρι την εμπειρία του είδους της ενεργειακής δυσφορίας στην οποία είναι συνηθισμένοι οι υπερμαραθωνοδρόμοι.
Αλλά το τρέξιμο στον παγετώνα Union Glacier της Ανταρκτικής εξέθεσε την Urquhart σε μια εντελώς διαφορετική πρόκληση, ιδιαίτερα για κάποιον που έχει συνηθίσει τον ζεστό καιρό και τις αμμώδεις παραλίες της Αυστραλίας.
“Καμία γυναίκα δεν είχε επιχειρήσει κάτι τέτοιο στο παρελθόν”, λέει, “οπότε ήταν σίγουρα ιντριγκαδόρικο για μένα να εξερευνήσω ανέγγιχτες ευκαιρίες”.
Γοητευμένη από το παρθένο τοπίο της Ανταρκτικής – “την ομορφιά, την απεραντοσύνη, το γεγονός ότι είναι πραγματικά ανέγγιχτο” – η Urquhart πέρασε 10 μήνες προετοιμάζοντας την πρόκληση, στρεφόμενη σε κάποιες ασυνήθιστες μεθόδους προπόνησης.
Μια εταιρεία εμπορευματοκιβωτίων της επέτρεψε να τοποθετήσει έναν διάδρομο σε μια ψυχόμενη αποθήκη και να τρέχει για τρεις ή τέσσερις ώρες σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν κάθε Σαββατοκύριακο, ενώ συνεργάστηκε επίσης με μια εταιρεία ανταλλακτικών αυτοκινήτων για να προπονηθεί μέσα σε μια βιομηχανική αεροδυναμική σήραγγα.
“Μάθαμε ότι οτιδήποτε πάνω από 80 χιλιόμετρα την ώρα [περίπου 50 μίλια την ώρα] είναι απλά απίστευτα επικίνδυνο και κρύο”, λέει η Urquhart.
“Ήταν μια πραγματικά χρήσιμη άσκηση. Μάθαμε επίσης πώς το κρύο είναι κρύο, αλλά όταν έχεις κρύο και αέρα μαζί, αυτό είναι απλώς ένας άλλος παράγοντας Χ και πάλι. Ο άνεμος απλά ρίχνει τη θερμοκρασία τόσο σημαντικά”.
Σε λιγότερο ακραίες ημέρες προπόνησης, έτρεχε κατά μήκος των παραλιών της Μελβούρνης, προσδοκώντας ότι η ανώμαλη επιφάνεια θα προσομοίαζε το ποικίλο έδαφος στην Ανταρκτική.
Οι προκλήσεις που αντιμετώπισε η Urquhart στην Ανταρκτική ήταν πολλές. Έτρωγε περίπου 5.000 θερμίδες την ημέρα: ένα μείγμα από βιταμίνες, τζελ, αθλητικές μπάρες και αφυδατωμένα τρόφιμα που είχε φέρει από το σπίτι, καθώς και τα γεύματα στα οποία είχε πρόσβαση στον καταυλισμό Union Glacier.
Η διαμονή είχε τη μορφή μιας σκηνής δύο ατόμων, την οποία μοιραζόταν με τον σύζυγό της, αλλά οι 24 ώρες ηλιοφάνειας της ηπείρου τους καλοκαιρινούς μήνες, σε συνδυασμό με τον ήχο των ανέμων που ούρλιαζαν, δύσκολα ευνοούσαν έναν καλό ύπνο.
Ο ρουχισμός ήταν επίσης ζωτικής σημασίας. Η Urquhart φορούσε συνήθως τέσσερα στρώματα – δύο θερμικές μπλούζες, ένα fleece και ένα αντιανεμικό μπουφάν – αλλά έπρεπε να δίνει μεγάλη προσοχή στη θερμοκρασία του σώματός της κατά τη διάρκεια του τρεξίματος.
“Είναι πολύ σημαντικό προφανώς να μην κρυώνεις πολύ, γιατί κινδυνεύεις από υποθερμία και κρυοπαγήματα”, εξηγεί, “αλλά στην πραγματικότητα είναι επίσης σημαντικό να μην ζεσταίνεσαι πολύ.
“Αν ζεσταίνεσαι πολύ, τότε ιδρώνεις- ο ιδρώτας μπορεί να σε κάνει να κρυώσεις πολύ, ακόμα και να παγώσεις στο δέρμα σου σε ορισμένες περιπτώσεις. Και τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε υποθερμία”.
Ευτυχώς, το σώμα της Urquhart σύντομα προσαρμόστηκε στις φυσικές αντοχές του τρεξίματος 30 και πλέον μιλίων κάθε μέρα και δεν κουράστηκε ποτέ να κάνει τον ίδιο γύρο της διαδρομής των 10 χιλιομέτρων (6,21 μιλίων), αλλά το βρήκε σχεδόν θεραπευτικό.
“Μου άρεσε κάπως το γεγονός ότι ήταν κάτι οικείο σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο που βρισκόταν σε μια πολική περιοχή, η οποία μπορούσε να αλλάζει και να ποικίλλει συνεχώς”, λέει. “Στην πραγματικότητα ήταν αρκετά ανακουφιστικό για μένα”.
Η εύρεση παρηγοριάς μπροστά στις κακουχίες και τον αγώνα είναι μια δεξιότητα που οι υπερμαραθωνοδρόμοι αποκτούν πιο γρήγορα από τους περισσότερους, ειδικά σε ένα άθλημα που απαιτεί ανθεκτικότητα για να ξεπεράσει τον πόνο και μυαλό για να νικήσει την ύλη.
“Με συναρπάζει το γεγονός ότι κάτι τόσο βαθύ και τόσο ξεχωριστό μπορεί να είναι και τόσο σκληρό”, λέει η Urquhart. “Είναι σαν δίκοπο μαχαίρι, και η Ανταρκτική είναι το ίδιο. Έχει τέτοια ομορφιά αλλά είναι και τόσο βίαιη”.
Ακόμα δεν είναι σίγουρη για το ποια θα είναι η επόμενη δρομική της πρόκληση, η Urquhart αυτή τη στιγμή αφιερώνει τον εαυτό της στην ενδυνάμωση περισσότερων κοριτσιών να συμμετέχουν στον αθλητισμό.
Το Run Antarctica ξεκίνησε για να ευαισθητοποιήσει τις νεαρές γυναίκες που βρίσκουν τα αθλητικά περιβάλλοντα αγχωτικά ή εκφοβιστικά και η ίδια έχει θέσει ως στόχο να συγκεντρώσει 1,5 εκατομμύριο δολάρια Αυστραλίας (περίπου 990.000 δολάρια) για φιλανθρωπικό σκοπό.
“Η αυτοπεποίθηση είναι ένα πραγματικό ζήτημα για τις γυναίκες”, λέει η Urquhart. “Το αίσθημα αυτοπεποίθησης, τα θέματα εικόνας του σώματος. Και ένα αθλητικό περιβάλλον παρέχει μια εξαιρετική ευκαιρία να μάθουν δεξιότητες, όχι μόνο σωματικές δεξιότητες, αλλά και νοητικές και ανθεκτικές δεξιότητες”.
Αυτό αποτέλεσε τεράστια έμπνευση πίσω από το ρεκόρ που κατέρριψε στην Ανταρκτική, αναλαμβάνοντας μια πρόκληση που καμία άλλη γυναίκα δεν είχε επιχειρήσει στο παρελθόν.
“Στην πραγματικότητα έδειχνε τι είναι ικανές να κάνουν οι γυναίκες και ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας, μπορούμε να εξερευνήσουμε τι είναι δυνατό”, λέει η Urquhart.
Και ποιος καλύτερος τρόπος για να το κάνει αυτό από το να τρέχει το ένα χιλιόμετρο μετά το άλλο – το ένα χιλιόμετρο μετά το άλλο – σε ένα από τα πιο άγρια, αφιλόξενα μέρη της γης.
