Σε τέσσερις περιόδους του έτους, ο ήλιος εξαφανίζεται στο Μανχάταν ακριβώς στην ίδια ευθεία με τις ευθείες γραμμές των δρόμων. Ένα γεγονός που είναι ιδιαίτερα δημοφιλές τόσο στους τουρίστες όσο και στους ντόπιους.
Για λίγα λεπτά θεάματος που θα μπορούσε κανείς να δει στο Instagramm, εκατοντάδες Νεοϋορκέζοι και τουρίστες βγήκαν το βράδυ της Τρίτης για να θαυμάσουν, με τα κινητά τηλέφωνα σε απόσταση αναπνοής, την κρυφή εμφάνιση του ήλιου που έδυε τέλεια ευθυγραμμισμένος ανάμεσα στις σειρές των ουρανοξυστών που διασχίζουν το νησί του Μανχάταν.
Στις 8.12 μ.μ., όπως είχε προβλεφθεί, ο ήλιος, σχηματίζοντας μια πορτοκαλί σφαίρα στον ακόμη γαλάζιο ουρανό της Νέας Υόρκης, ανέβηκε στο βάθος πριν εξαφανιστεί, στο τέλος του άξονα ανατολής-δύσης που σχηματίζουν οι δρόμοι του Μανχάταν, όπως η 42η οδός, η οποία διασχίζει την Times Square.
Μια στιγμή «απόλυτα νεοϋορκέζικη»
«Είναι ένα υπέροχο γεγονός. Και είναι μια εντελώς νεοϋορκέζικη στιγμή», ενθουσιάζεται η Τζανέτ Γούλφσον, καθηγήτρια φυσικών επιστημών στο Λονγκ Άιλαντ, το νησί που βρίσκεται ανατολικά της Νέας Υόρκης, η οποία ήρθε να τραβήξει φωτογραφίες για να τις δείξει στους μαθητές της την επόμενη μέρα, για να τους υπενθυμίσει ότι, σε αντίθεση με τις οπτικές εντυπώσεις, «δεν είναι ο ήλιος που δύει, είναι η γη που γυρίζει και περνάει από το φως στο σκοτάδι», χαμογελά η 47χρονη δασκάλα.
Το φαινόμενο προσελκύει πολλούς φωτογράφους οπλισμένους με τηλεφακούς, καθώς και τουρίστες και Νεοϋορκέζους, οι οποίοι δεν διστάζουν να σταματήσουν στο πεζοδρόμιο, επηρεάζοντας πολύ σύντομα την πανταχού παρούσα κίνηση των SUV, των κίτρινων ταξί και των διανομέων ποδηλάτων που συνθέτουν το αστικό τοπίο του «Μεγάλου Μήλου».
Με τη φωτογραφική μηχανή του, ο Πάτρικ Μπάτσελντερ, ένας 59χρονος φωτογράφος, μας διαβεβαιώνει ότι αυτό που έχει σημασία είναι «οι άνθρωποι: η ίδια η φωτογραφία δεν είναι τόσο σημαντική. Είναι το να βρίσκεσαι στη μέση του πλήθους και να απολαμβάνεις να βλέπεις κάτι μοναδικό στη Νέα Υόρκη», εξηγεί αυτός κανονικά.
Μανχάτανχεντζ, σε αναφορά με το αγγλικό Στόουνχεντζ
Το φαινόμενο πραγματοποιείται τέσσερις φορές το χρόνο, επί δύο ημέρες, περίπου τρεις με τέσσερις εβδομάδες πριν και μετά το θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσιο. Ονομάζεται «Μανχάτανχεντζ», μια αναφορά στο Στόουνχεντζ, το μεγάλο μεγαλιθικό μνημείο στη νότια Αγγλία, από το κέντρο του οποίου περνάει ο ήλιος κατά τα θερινά και χειμερινά ηλιοστάσια.
Στη Νέα Υόρκη, σύμφωνα με το σχέδιο σκακιέρας του νησιού Μανχάταν που σχεδιάστηκε το 1811, η πόλη είναι κομμένη σαν πλέγμα μεταξύ της 14ης και της 155ης οδού.
Στην ιστοσελίδα του, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης συνιστά να εκμεταλλευτείτε το «Μανχάτανχεντζ», στην 14η, 23η, 34η, 42η ή 57η οδό, για να θαυμάσετε τη στιγμή που «η πόλη πλαισιώνει το ηλιοβασίλεμα», όπως το συνοψίζει ο αστροφυσικός του, Νιλ ντε Γκράσε Τάισον.
Όσοι το έχασαν το βράδυ της Τρίτης μπορούν να δοκιμάσουν ξανά την τύχη τους στις 12 Ιουλίου.
