Ο Αντισεισμικός Κανονισμός κάθε χώρας είναι το νομικό κείμενο που περιέχει το σύνολο των κανόνων που καθορίζουν τις ελάχιστες απαιτήσεις για το σχεδιασμό αντισεισμικών κατασκευών, το οποίο αναθεωρείται και επικαιροποιείται όποτε κριθεί αναγκαίο.
O πρώτος Ελληνικός Αντισεισμικός Κανονισμός στην Ελλάδα συντάχθηκε και άρχισε να ισχύει το 1959. Το 1984 συμπληρώθηκε με πρόσθετα άρθρα, η αποκλειστική εφαρμογή των οποίων άρχισε το 1985. Το 1995 τέθηκε σε αποκλειστική εφαρμογή ο ΝΕΑΚ (Νέος Ελληνικός Αντισεισμικός Κανονισμός), ενώ από το 2001 ισχύει ο ΕΑΚ – 2000 (Ελληνικός Αντισεισμικός Κανονισμός – 2000). Από τότε μέχρι σήμερα, στο αρχικό κείμενο του ΕΑΚ – 2000 έχουν γίνει τροποποιήσεις, συμπληρώσεις και διευκρινήσεις που κρίθηκαν αναγκαίες.
Σύμφωνα με την αναθεώρηση του ισχύοντος Νέου Ελληνικού Αντισεισμικού Κανονισμού (Ν.Ε.Α.Κ.) όπως αυτός τροποποιήθηκε με τις αποφάσεις Δ17α/67/1/ΦΝ275/03 (ΦΕΚ Β΄ 781) και Δ17α/115/9/ΦΝ275/03 (ΦΕΚ Β΄ 1154), η Ελλάδα χωρίζεται σε 3 Ζώνες Σεισμικής Επικινδυνότητας (Ι, ΙΙ και ΙΙΙ).
Η μέγιστη σεισμική επιτάχυνση του εδάφους (A) δίδεται από την σχέση Α = α x g όπου α η επιτάχυνση του εδάφους. Στην ζώνη Ι, ΙΙ και ΙΙΙ η τιμή της επιτάχυνσης του εδάφους είναι α = 0,16, 0,24, 0,36 αντίστοιχα, με σεισμική επιτάχυνση εδάφους A = 0,16*g, 0,24*g και 0,36*g αντίστοιχα (g: επιτάχυνση βαρύτητας).
Ακολουθεί η χαρτογραφική απεικόνιση της σεισμικής επικινδυνότητας Ελλάδας.
Όπως διαφαίνεται από τον χάρτη, τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων είναι ενταγμένα στη ζώνη Ι, δηλαδή σε αυτή της χαμηλότερης σεισμικής επικινδυνότητας. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια νησιά, κυρίως στο νότιο τμήμα των Κυκλάδων, τα οποία περιλαμβάνονται στη ζώνη της μεσαίας επικινδυνότητας και όντως σε αυτές τις περιοχές διαχρονικά παρουσιάζεται πιο έντονη σεισμική δραστηριότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες Κυκλάδες.
Ας δούμε παρακάτω αναλυτικά κάθε νησί του νομού, σε ποια ζώνη σεισμικής επικινδυνότητας ανήκει.
