Η πρώτη στάση στο περιπετειώδες ταξίδι στις Μικρές Κυκλάδες, μια άγρια, άγονη φαινομενικά, νήσος γεμάτη εικόνες και ιστορίες έτοιμες να δημιουργηθούν.
Τα πρόσωπα στο μικρό λιμενοβραχίονα του φυσικού όρμου του Αγίου Γεωργίου καθώς ανοίγει η μπουκαπόρτα του πλοίου πριν δέσει, είναι όλα χαμογελαστά, γλυκά. Η έκρηξη χρωμάτων του παραθαλάσσιου οικισμού, από τις αποχρώσεις της θάλασσας καθώς εισβάλλει μέχρι την αμμουδιά, το καφέ και πράσινο του καλοκαιρινού τοπίου, το οδυνηρά ανακλαστικό ολόλευκο των κτισμάτων, εμπλουτίζεται ακόμη περισσότερο από τα πολύχρωμα, καλοκαιρινά χρώματα στο ντύσιμο. Ο ήλιος στέκει κάθετα πάνω από τα κεφάλια, οι σκιές είναι μικρές.
Η πρώτη αυτόματη επιθυμία που γεννιέται είναι η βουτιά στο νερό, εκεί ακριβώς που δένουν τα πλοία. Το βάπτισμα της άφιξης. Ένα μεγάλο «Welcome» αριστερά και ψηλά στο βράχο, εννοεί ακριβώς αυτό. Όλοι καλοδεχούμενοι. Οι προμήθειες για τους κατοίκους αλλά και για τις επιχειρήσεις των καλοκαιρινών μηνών, τοποθετούνται προσεκτικά στο τσιμέντο της προβλήτας μέχρι να μοιραστούν στους κατόχους τους.
Η άφιξη του πλοίου της γραμμής είναι πάντα ένα γεγονός σε νησιά όπως η Ηρακλειά, η πιο ζωντανή, πιθανότατα, ώρα της ημέρας. Καθώς ανηφορίζουμε όλοι οι νεοφερμένοι επισκέπτες προς τα δωμάτια που θα μας φιλοξενήσουν αυτές τις ημέρες, σκόρπια μέσα στα στενά του οικισμού, αντιλαμβάνομαι ότι τα πρόσωπα των συνταξιδιωτών μου αλλά και αυτά των ντόπιων που μας υποδέχτηκαν στο λιμάνι, θα τα συναντώ διαρκώς τις επόμενες ημέρες. Αναπόφευκτα το μέγεθος της Ηρακλειάς, δημιουργεί πολύ γρήγορα την αίσθηση μιας ομάδας, μιας παρέας με κοινό στόχο την απόλαυση της ομορφιάς αυτού του ιδιαίτερου τόπου.
Το δωμάτιο είναι ευρύχωρο, δροσερό και πολύ φωτεινό και λίγα μόλις μέτρα μακριά από το λιμάνι. Η αμφιθεατρική μορφολογία του χωριού προσφέρει θέα προς τη Νάξο, την Πάρο αλλά και τη Σχοινούσα, από κάποια σημεία. Ο οικισμός του Αγίου Γεωργίου, ο σημαντικότερος από τους τρεις οικισμούς της Ηρακλειάς, είναι τακτικός και πολύ περιποιημένος. Όμορφα σπίτια με αυλές, αιωνόβια πεύκα αλλά και κυπαρίσσια, μπουκαμβίλιες πλούσιες επάνω σε ολόλευκους τοίχους, ταβέρνες και καφέ τοποθετημένα σε σημεία κομβικά και πολύ επικοινωνιακά. Η αμμουδιά του οικισμού είναι αγαπητή σε ντόπιους αλλά και σε επισκέπτες, ένα σημείο συνάντησης, κουβέντας, παιχνιδιού, της πρώτης αλλά και της τελευταίας βουτιάς της ημέρας. Το νερό είναι δροσερό, ανακουφιστικό, η υφή της άμμου κάτω από τα πόδια είναι απαλή σαν πούδρα.
Η ατμόσφαιρα αυτών των πρώτων ωρών στην Ηρακλειά δηλώνει ξεκάθαρα την απαίτηση αδειάσματος από σκέψεις βαριές, από πρόγραμμα, από περιττά ρούχα και αξεσουάρ αλλά και από αρνητικά συναισθήματα. Περπατώντας νωχελικά την ανηφόρα προς το δωμάτιο, με το μαγιό ακόμη υγρό και τα σανδάλια ανακατεμένο δέρμα και άμμο, ανταλλάσσω τους πρώτους χαιρετισμούς με πρόσωπα ήδη οικεία. Τα φώτα έχουν ανάψει και τα μικτά χρώματα οδηγούν τη μέρα σιγά σιγά στη ζωή της νύχτας.
Το μέγεθος της Ηρακλειάς είναι ιδανικό για ολιγοήμερες διακοπές. Νησί τσέπης αλλά με περιεχόμενο πλούσιο και πολύ ενδιαφέρον. Λίγα λεπτά περπάτημα από τον Άγιο Γεώργιο, με τον ήχο από τα τζιτζίκια να τρελαίνουν το soundtrack και παρέα με τις μυρωδιές από τα βοτάνια που αναμετρώνται με την κάψα του ήλιου, εμφανίζεται ο όρμος με την εκπληκτική παραλία Λιβάδι. Σαν παραγγελία προς τη φύση, η παραλία ενώνει το νερό με το κατάξερο τοπίο τριγύρω, αφήνοντας ελεύθερη μόνο μια λωρίδα άμμου και λίγα αλμυρίκια να δίνουν τη σκιά τους στους πιο τυχερούς ή τους πιο γρήγορους.
Το Λιβάδι μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν επίσης γνωστό για την ελευθερία που πρόσφερε σε κατασκηνωτές, σε επισκέπτες οι οποίοι δεν ήθελαν να μεσολαβεί πέτρα, πόρτα ή μπετόν μεταξύ τους και της φύσης. Αστέρια, άμμος και μόνο ένα πανί να χωρίζει την ομορφιά από την ανάγκη. Σημείο των καιρών ή απλώς μετάφραση της έννοιας της τουριστικής ανάπτυξης, το ελεύθερο κάμπινγκ δεν επιτρέπεται πια στην Ηρακλειά, ακολουθώντας τη μοίρα και άλλων παρόμοιων σημείων στον ελληνικό παραθαλάσσιο χάρτη των καλοκαιριών μας. Το μακροβούτι μέσα στην υγρή και αλμυρή πολυχρωμία του βυθού του Λιβαδιού, εκτός από ησυχία και ομορφιά, προσφέρει και καθάρισμα της σκέψης από έννοιες σχεδόν απροσδιόριστες.
Περαστικός από το Λιβάδι, χαρούμενος τουρίστας, Ισπανός, με ένα μακρόσυρτο τρόπο ομιλίας χωρίς σύμφωνα στα αγγλικά του, συμφωνεί να με πάρει μαζί του με το μηχανάκι του προς τη Χώρα, ή Παναγία, στο κέντρο του νησιού, πρωτεύουσα αλλά και χαρακτηριστικό δείγμα παραδοσιακής κυκλαδικής αρχιτεκτονικής. Μιας και η Ηρακλειά δεν έχει βενζινάδικο, εκμεταλλεύομαι την προσφορά μετακίνησης για να εξοικονομήσω το καύσιμο στο δικό μου δίτροχο για το επόμενο νησί προορισμού χωρίς βενζινάδικο. Αριστερά του ανηφορικού δρόμου προς τη Χώρα, είναι εμφανή τα ερείπια του Κάστρου, ενός οικισμού που είχε δημιουργηθεί κοντά στο Λιβάδι. Η φύση είναι άγρια, θαμνώδης και πέτρινη, ιδανική όμως για βιοποικιλότητα σε βότανα, μυρωδικά αλλά και σε πανίδα, αφού η Ηρακλειά φιλοξενεί, σύμφωνα με καταγραφή του 2010, 175 είδη πουλιών από τα οποία τα 26 είναι αρπακτικά. Τα απότομα, κατακόρυφα βράχια, έχουν διαβρωθεί σημαντικά δημιουργώντας φυσικές φωλιές για αυτά.
Φθάνοντας στην Παναγιά (Χώρα) και αφού δεν έχω καταλάβει λέξη από ότι έλεγε ο Ισπανός καθώς οδηγούσε το μηχανάκι με απόλυτη απειρία, κλείνοντας τον κινητήρα, επικρατεί μια υπέροχη, απόκοσμη ησυχία. Σαν μουσείο κυκλαδικής παράδοσης και αρχιτεκτονικής στέκει μπροστά μου το χωριό, χτισμένο σε μια ράχη κάτω από την κορυφή του βουνού Πάπα – Προφήτη Ηλία. Εκτός από 2-3 μόνιμους κάτοικους οι οποίοι εμφανίζονται σποραδικά στις αυλές τους ή σε μια σύντομη μετακίνηση, το χωριό μοιάζει ακατοίκητο. Μέχρι τις απογευματινές ώρες βέβαια, όταν με αφορμή το μεζεδοπωλείο της «Δροσιάς» και την όμορφη εσωτερική αυλή του αλλά και τη χαμηλότερη θερμοκρασία του σούρουπου, μια πνοή ζωντάνιας καλύπτει την ατμόσφαιρα.
Το νησί έχει ακόμη έναν οικισμό στα βορειοδυτικά, τον Άγιο Αθανάσιο, ο οποίος αν και σχεδόν εγκαταλελειμμένος, παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον ως τοποθεσία, πεζοπορικός προορισμός αλλά και με υπολείμματα κυκλαδικής ρυμοτομίας.
Αποφασίζω να κατηφορίσω τα 2,5 χιλιόμετρα προς το Τουρκοπήγαδο με τα πόδια. Είναι ένα φυσικό λιμανάκι, προστατευμένο από τις καιρικές συνθήκες του Αιγαίου, αλιευτικό καταφύγιο αλλά και μια διαφορετική εμπειρία απόλαυσης της θάλασσας. Αρκετοί επισκέπτες του νησιού οι οποίοι θέλουν να αποφύγουν την πολυκοσμία των εύκολα προσβάσιμων παραλιών, τα παιδάκια, τα κουβαδάκια, τις ρακέτες και κάποιο φορητό ηχείο, έρχονται εδώ, γίνονται ένα με τα βράχια και βουτούν απευθείας σε ένα διάφανο, κρυστάλλινο βάθος, νιώθοντας στο σώμα την απότομη αλλαγή θερμοκρασιών του νερού ανάλογα στο βάθος της κατάδυσης.
Από το Τουρκοπήγαδο ξεκινά επίσης και ένα σκάφος παραδοσιακό αλιευτικό μεταμορφωμένο σε όμορφο τουριστικό, μεταφέροντας τους επισκέπτες προς τις δύσβατες, έως απρόσιτες παραλίες του Καρβουνόλακου και της Αλιμιάς με το περίφημο πια ναυάγιο του αεροπλάνου τύπου Arado, το οποίο κατέπεσε στην περιοχή κατά τη διάρκεια αναγνωριστικής πτήσης και μετά από αερομαχία με βρετανικά αεροσκάφη το 1943. Βυθισμένο πια στα 11 μέτρα και σηματοδοτημένο, ανήκει σε αγαπημένο καταδυτικό προορισμό για επαγγελματίες αλλά και ερασιτέχνες δύτες.
Στις πιο στεγνές ατραξιόν της Ηρακλειάς ανήκει το σπήλαιο του Αγίου Ιωάννη στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού. Το μεγαλύτερο σπήλαιο των Κυκλάδων, με σπάνια ομορφιά στις πρώτες και πιο εύκολα προσβάσιμες αίθουσες, ανακαλύφθηκε τυχαία από ένα βοσκό το 19ο και αποτελεί σημαντικό αξιοθέατο. Η πρόσβαση γίνεται από μονοπάτι το οποίο ξεκινά από την Παναγιά, ένα από τα πολλά σηματοδοτημένα μονοπάτια της Ηρακλειάς και είναι σχετικά εύκολη, αλλά είναι φρόνιμο η επίσκεψη να γίνεται συνοδεία έμπειρου οδηγού για μια καλύτερη αλλά, κυρίως, πιο ασφαλή ξενάγηση.
Πίσω στον Άγιο Γεώργιο, μετά από πολλά χιλιόμετρα βαδίσματος, απολαυστικής θέας προς τις υπόλοιπες Μικρές Κυκλάδες στα ανατολικά, βαθιών εισπνοών αέρα γεμάτου μυρωδιές και χωμάτινες αποχρώσεις, μοιράζομαι για λίγη ώρα τη μικρή βεράντα του καφενείου «Η Μέλισσα», ταξιδιωτικού πρακτορείου και παντοπωλείου ταυτόχρονα με τους υπόλοιπους θαμώνες, ντόπιους αλλά και επισκέπτες, Έλληνες κυρίως, αφού οι κουβέντες είναι ζωηρές, παιχνιδιάρικες και, κάποιες φορές, αποκαλυπτικές με τρόπο ευχάριστο, τόσο νησιώτικο. Φιλόξενοι και χαμογελαστοί η Γεωργία και ο Βαγγέλης Γαβαλάς, συνεχίζουν την απαραίτητη αυτή λειτουργία η οποία ξεκίνησε πίσω στη δεκαετία του 1960.
Η νύχτα μοιράζει τους ανθρώπους του νησιού, ντόπιους και επισκέπτες στα διάφορα ταβερνάκια, μεζεδοπωλεία, εστιατόρια για να βάλουν στο μπλέντερ των εμπειριών τους την ιστορία της σημερινής ημέρας μαζί με τους φίλους τους, τους παλιούς αλλά και τους νέους. Και όσοι ακόμη αντέχουν, μετρούν τις ώρες τις νύχτας μεταξύ του «Εν Λευκώ» στον Άγιο Γεώργιο και του «Surfing Bird» επάνω στα βράχια με θέα την ασημένια θαλασσινή διαδρομή από την αντανάκλαση του φεγγαριού μέχρι απέναντι, στη Σχοινούσα.
travel.gr
